Luchtbed in zee

Lage bloeddruk en angst om weer flauw te vallen. Een indicatie voor een rustige ontspanningsoefening, dacht ik toen ik me in las in het patiëntendossier. Dat die rustige ontspanningsoefening zoveel effect zou hebben, had ik van tevoren niet eens durven dromen.

Lage bloeddruk en angst om weer flauw te vallen. Een indicatie voor een rustige ontspanningsoefening, dacht ik toen ik me in las in het patiëntendossier. In de sluis keek ik naar binnen en zag de jongeman in bed liggen. Ik desinfecteerde mijn handen met alcohol en lachte naar hem vanachter het raam. Ik hoopte dat hij zich snel op zijn gemak zou voelen.

Na het voorstellen, pakte ik een kruk om op gelijke hoogte te gaan zitten. Met rustige stem legde ik uit waarom ik hier was. "Ik heb begrepen dat u angstig bent om flauw te vallen." De man beaamde dat. "Ja, daarom doe ik alles heel snel, zodat ik snel weer kan gaan liggen." Terwijl hij dit zei, praatte hij ook vlug en zag ik dat zijn ademhaling omhoog ging. Ik benoemde dat en probeerde de man gerust te stellen. "Neem rustig de tijd. Juist door alles snel te willen doen, gaat je ademhaling omhoog en geef je jezelf te weinig ruimte om goed adem te halen waardoor je misschien wel angstig wordt." We deden samen een ademhalingsoefening, waarbij ik de man begeleidde in het rustig in- en uitademen via de buik.

De man voelde het verschil en stond open voor kunstzinnige therapie. Hij belde wel zijn vrouw om te vragen of ze erbij kon zijn. Dat vond hij prettig. Tijdens het telefoongesprek begon de man weer snel te praten en schoot zijn ademhaling omhoog. Ik was blij dat ik met hem aan de slag kon gaan.

De sessie begon met een visualisatie. Ik vroeg de man lekker te gaan liggen en zijn ogen te sluiten. De visualisatie begon met een ademhalingsoefening en ging daarna over naar het beeld van een zee, zomerzon, kabbelend water, een luchtbed op het water en zo verder. De man deed goed mee met de visualisatie. Zijn ademhaling was gezakt en hij oogde ontspannen. Toen hij zijn ogen opende, begon ik rustig voor hem te schilderen. Ik had de schilderplank zo gezet, zodat hij het vanuit zijn bed goed kon zien. Na twee rustige streken blauw (waarin ik ook de ademhaling meenam) vroeg de man of hij niet zelf mocht schilderen, iets wat hij aanvankelijk niet wilde. Ik juichte dit initiatief toe en zorgde ervoor dat de man liggend vanuit zijn bed kon schilderen. Hij schilderde de zee, de zon, een bed, twee mensfiguurtjes (hij en zijn vrouw) en een hart. Dit hart leek meer op een roos, zei hij, dus maakt hij er een roos van. Geweldig hoe de man in beweging was gekomen en ontspannen aan het schilderen was. De man was zelf ook trots op de ontwikkeling. Het schilderwerk kreeg een plek in het zicht, zodat de herinnering van de ontspanning misschien later nog eens kon worden opgeroepen. De vrouw gaf ik een kopie van de visualisatie, misschien zou het nog van pas kunnen komen.

De week erna liep ik bij de man naar binnen. Vanuit de sluis zag ik dat hij heel ontspannen op bed lag en even kreeg ik het beeld van iemand die op het strand ligt voor ogen. Hij herkende mij direct en begon rustig en ontspannen te vertellen hoe goed het met hem ging. En dat was ook aan hem te zien. Hij zag er energiek uit, oogde ontspannen en kwam opgewekt over. Een wereld van verschil met de week ervoor, benoemde ik. "Daar weet ik dus niets meer van," zei de jonge man. Zijn vrouw beaamde dat. Ze had eerder die week uit moeten leggen dat hij zelf die schildering gemaakt had en niet één van hun kinderen. Alsof de man onder hypnose was geweest tijdens het schilderen. We waren er alle drie verwonderd over. Maar hoe het ook is gebeurd, het heeft de man enorm goed geholpen. Een luchtbedje in de zee; ik neem het sindsdien geregeld mee!

---

Benieuwd naar meer verhalen over patiënten? Lees dan het boek ‘Voor even weer gezond, gedichten en verhalen geïnspireerd op ontmoetingen met patiënten met kanker’. Het boek is verkrijgbaar via www.voorevenweergezond.nl

Lezingen zijn aan te vragen middels het contact formulier via www.kunstzinnigetherapie.info